Ματσάδο, Aντόνιο

(Antonio Machado, Σεβίλη 1875 – Κολιούρ, Ανατολικά Πυρηναία 1939). Ισπανός ποιητής. Θεωρείται, μαζί με τον Χιμένεθ, ο πιο αξιόλογος ποιητής των αρχών του 20ού αι. στην Ισπανία. Σπούδασε στο Institution Libre de Ensenanza, και αργότερα έζησε για ένα διάστημα στο Παρίσι. Μετά την επιστροφή του στην Ισπανία ανέλαβε την έδρα της γαλλικής γλώσσας στη Σόρια (1906) και παντρεύτηκε τη Λεονόρ, η οποία πέθανε τρία χρόνια αργότερα. Συνέχισε να διδάσκει στην Μπάλτζα (1912), και κατόπιν στη Σεγκόβια (1919). Το 1928 γνώρισε τη Γκουιομάρ, στην οποία αφιέρωσε αρκετά από τα ποιήματά του. Έπειτα από τρία χρόνια (1931) μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη. Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος τάχθηκε αποφασιστικά στο πλευρό της δημοκρατικής κυβέρνησης, για την οποία αγωνίστηκε μέχρι τον θάνατό του, στη Γαλλία, όπου είχε καταφύγει ως πρόσφυγας. Ο Μ. εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό προσκήνιο την εποχή του μοντερνισμού και του γαλλικού συμβολισμού, οι επιρροές των οποίων διαφαίνονται στο πρώτο έργο του με τον τίτλο Μοναξιές (Soledades, 1903). Ωστόσο, στα μεταγενέστερα βιβλία του, που τιτλοφορούνται Κάμποι της Καστίλης (Campos de Castilla, 1912-17) και Νέα τραγούδια (Nuevas canciones, 1924), προσδίδει έναν νέο τόνο στην ισπανική ποίηση: αφενός αντανακλά τις ιδέες της γενιάς του 1898 (επιστροφή στο καστιλιάνικο τοπίο, αίσθηση του χρόνου, προβλήματα της νέας και της παλαιάς Ισπανίας κ.ά.) και αφετέρου εκφράζει το αίσθημα της αγάπης, της μοναξιάς, της εσωτερικότητας και του ονείρου. Το 1926 δημοσίευσε στο περιοδικό Revista de Occidente τους στοχασμούς με τίτλο Απόκρυφος τραγουδιστής (De un cancionero apocrifo). Σε αυτό καθώς και στα πεζά αλλά και στους στοχασμούς του με τίτλο Χουάν ντε Μαϊρένα (Juan de Mairena, 1936), και Άμπελ Μαρτίν (Abel Martin, 1943), μπορούν να μελετηθούν οι δεσμοί του με τον Μπερξόν, τον Χάιντεγκερ και τον Ουναμούνο. Επίσης ο Μ. έγραψε και μερικά θεατρικά έργα σε συνεργασία με τον επίσης ποιητή αδελφό του, Μανουέλ.